nبه گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، «لئوناردو داوينچي» در سال ۱۴۵۲ در يک روستاي توسکاني متولد شد. در باره‌ي دوران کودکي اين نقاش و مخترع بزرگ اطلاعات زيادي در دست نيست.
n
n
”
————————————-
nاو پنج سال اول زندگي خود را نزد مادرش گذراند، سپس در سال ۱۴۵۷ نزد خانواده‌ي پدرش، پدربزرگ و مادربزرگش زندگي کرد. عده‌اي از محققان ايتاليايي با تحقيق بر روي بازسازي اثر انگشت داوينچي، او را داراي ريشه عربي و اهل خاورميانه برشمرده‌اند.
n
n«داوينچي» فردي بي‌نهايت خلاق و کنجکاو بود. او نظريات خود را در يک سلسله يادداشت‌هايي که بالغ بر هزاران صفحه هستند، ثبت کرد. او طرح‌هاي مبتکرانه‌اي را براي ساخت سلاح‌هايي مانند توپ‌هاي بخار، ماشين‌هاي پرنده و ادوات زرهي ارائه کرده بود، هرچند که بسياري از آن‌ها هرگز ساخته نشدند.
n
nوي طراح اوليه‌ي صدها اثر معماري و همچنين طراح اوليه‌ي هواپيما به‌شمار مي‌رود. يکي از طرح‌هاي ابتکاري او لباس غواصي و زيردريايي جنگي است. او همچنين مسلسل، تانک نظامي، ساعتي که به «ساعت داوينچي» معروف است، کيلومترشمار و چيزهاي ديگر را طراحي يا اختراع کرد.
n
n«لئوناردو داوينچي» براي طرح‌هاي خود به‌وسيله‌ي خط معکوس يادداشت‌هايي را نوشته است که فقط آن‌ها را در آيينه مي‌توان خواند. بيشتر شهرت جهاني او به‌خاطر نقاشي‌هاي «شام آخر» و «موناليزا» است.
n
n«لئوناردو داوينچي» كه در قرن شانزدهم تابلوي «موناليزا» را روي تابلو از چوب درخت سپيدار و با رنگ روغن خلق مي‌كرد، هرگز تصور نمي‌كرد كه اين اثر بي‌نظير روزي به يكي از ارزشمندترين ميراث هنري دنيا تبديل شود. اين تابلو كه به جهت چهره‌ي خاص زني كه به تصوير كشيده شده به «لبخند ژكوند» نيز معروف است، در دوره‌ي رنسانس در فلورانس توسط «داوينچي» كشيده شد و هم‌اكنون در موزه‌ي «لوور» پاريس نگهداري مي‌شود.
n
n«داوينچي» در سال ۱۵۰۳ يا ۱۵۰۴ در ايتاليا شروع به خلق اين اثر هنري كرد و به گفته‌ي يكي از هم‌عصرانش «جورجيو واساري»، داوينچي پس از چهار سال كار بر روي اين تابلو، آن را نيمه‌تمام رها كرد، اما سه سال بعد، پس از سفر به پاريس آن را دوباره از سرگرفت و مدتي پيش از مرگ در سال ۱۵۱۹ آن را به اتمام رساند.
n
n«داوينچي» در سال ۱۶۱۶ به دعوت پادشاه «فرانكو اول» اين تابلو را از ايتاليا به فرانسه برد و پس از مرگ پادشاه فرانكو آن را خريداري كرد تا آن كه بعدها در اختيار لويي چهاردهم قرار گرفت. لويي چهاردهم شاهكار «داوينچي» را به كاخ «ورساي» منتقل كرد و پس از انقلاب فرانسه در موزه‌ي «لوور» جاي گرفت، اما بعدها ناپلئون اول آن را به اتاق خواب خود منتقل كرد؛ هرچند بار ديگر به موزه‌ي «لوور» بازگشت.
n
nگمانه‌زني‌هاي زيادي درباره‌ي مدل و چشم‌انداز اين تابلوي نقاشي وجود دارد، مثلا اين‌كه «داوينچي» در خلق اين اثر كمال صداقت را داشته و در به تصوير كشيدن زيبايي اين زن اغراق نكرده است و يا اين‌كه به ادعاي كارشناسان هنري چين، زمينه‌هاي پشت تصوير برگرفته از نقاشي‌هاي چيني است. اخيرا نيز دانشمندان مدعي شده‌اند كه «داوينچي» براي به تصويركشيدن شاهكار هنري‌اش از يك مدل مرد استفاده كرده است.
n
nعنوان اين نقاشي نشات گرفته از توضيحي است كه «جروجيو واساري» در شرح‌حال خود از «داوينچي»، ۳۱ سال پس از مرگ او نوشت. وي معتقد بود كه «داوينچي» اين نقاشي را براي «فرانچسكو دل ژكوند»، تاجر ابريشم اهل فلورانس كشيد و پرتره‌ي همسر وي، «موناليزا» بوده است.
n
nشهرت تابلوي «موناليزا» در ۲۲ اوت ۱۹۱۱ پس از سرقت از موزه‌ي «لوور» دوچندان شد. پليس فرانسه در بازجويي‌هاي خود حتي «پابلو پيكاسو» را نيز احضار كرد. درحاليكه گمان مي‌رفت كه اين شاهكار بي‌نظير ديگر براي هميشه از دست رفته باشد، دو سال بعد سارق واقعي كه از كارمندان موزه بود، شناسايي و دستگير شد. وي قصد داشت اين تابلو را به مسوولان موزه‌ي فلورانس بفروشد. «موناليزا» در سراسر گالري‌هاي ايتاليا به نمايش درآمد و پس از آن در سال ۱۹۱۳ به «لوور» بازگشت.
n
nسال ۱۹۵۶ با اتفاقات ناخوشايندي براي تابلوي «موناليزا» همراه بود. ابتدا قسمت‌هاي پايين اين تابلو توسط اسيد از بين رفت و در دسامبر همان سال، يك شهروند اهل بوليوي سنگي بر روي آن پرتاب كرد كه آرنج سمت چپ تصوير اين زن را مخدوش كرد. استفاده از شيشه‌ي ضدگلوله اين اثر هنري گرانقيمت را در برابر حملات بيشتر مصون نگه داشت، تا اين‌كه در آوريل ۱۹۷۴، يك زن معلول كه نسبت به سياست‌هاي موزه‌ي ملي توكيو در قبال معلولان معترض بود، هنگام برپايي گالري ويژه‌ي نمايش «موناليزا» بر روي آن رنگ قرمز پاشيد.
n
nتابلوي «شام آخر» كه از ديگر آثار معروف اين نقاش ايتاليايي است، نشانگر صحنه‌هايي از روزهاي پاياني عمر عيسي مسيح است. اين اثر هنري بر پايه‌ي کتاب يوحنا كشيده شده است. اين نقاشي يکي از مشهورترين و با ارزش‌ترين نقاشي‌هاي جهان است.
n
n«داوينچي» علاوه بر نقاش به عنوان يک مهندس نيز مشهور است. در نامه‌اي به دوک ميلان او اظهار داشت قادر به تهيه و ساخت دستگاه‌هايي هم براي دفاع از شهر و هم براي محاصره است. هنگامي که او به ونيز فرار کرد، شاگردي را پيدا کرد که با کمک او توانست يک سنگر متحرک را طراحي کند. او حتي طرحي براي منحرف کردن مسير رودخانه‌ي «آمو» داشت؛ پروژه‌اي که «نيکولو ماکياولي» نيز بر روي آن کار کرد.
n
nمقالات «داوينچي» شامل تعداد بسيار زيادي از اختراعات عملي و قابل اجرا و غيرعملي شامل آلات موسيقي، پمپ‌هاي هيدروليک، توپ‌هاي بخار، سپرهايي خاص و … است. ديگر اختراعات او شامل مسلسل، بادسنج، ساعت، تلمبه مي‌شوند.
n
n«داوينچي» اواخر عمر خود را در شهر واتيکان در ايتاليا سپري كرد، مکاني که «رافائل» و «ميکل‌آنژ» در آن‌جا فعاليت داشتند. در اکتبر ۱۵۱۵ فرانسيس اول پادشاه فرانسه، ميلان را به تسخير خود درمي‌آورد. در دسامبر همان سال «لئوناردو» به نزد فرانسيس اول و پاپ ليئو دهم فراخوانده مي‌شود. به وي سفارش جديدي براي ساخت يک شير مکانيکي داده شد، شيري که مي‌توانست به‌طرف جلو گام بردارد و قفسه‌ي سينه‌اش را باز کرده و خوشه‌اي از گل‌هاي سوسن را نمايان سازد.
n
n«داوينچي» در سال ۱۵۱۵ به خدمت فرانسيس درآمد و در خانه‌اي ييلاقي در «کلوس لوس» در نزديکي اقامتگاه سلطنتي جاي گرفت. او سه سال پاياني عمر خويش را به همراه «ملزي»، شاگردش در آن‌جا گذرانيد. «داوينچي» در روز دوم ماه مي سال ۱۵۱۹ در سن ۶۷ سالگي در حالي که تبديل به يکي از دوستان صميمي فرانسيس شده بود در کلوس لوس درگذشت.
n
n«واساري» اين‌گونه مي‌نويسد که «داوينچي» در هنگام مرگ تقاضاي حضور يک کشيش براي اعتراف به گناهان مي‌کند. طبق خواسته‌ي او ۶۰ فقير تابوت او را حمل مي‌کنند. او در کليساي «سن هابرت» تدفين مي‌شود. «ملزي» به عنوان وارث او شناخته مي‌شود و تمامي پول‌ها، نقاشي‌ها، وسائل و ديگر آثار او به وي تعلق مي‌گيرد. البته «لئوناردو» شريک قبلي و قديمي‌اش «سالاي» و همچنين خدمتکارش را فراموش نکرد و به هرکدام از آن دو نصف تاکستان خويش را بخشيد.
‘, ۱, ۲۰, ‘۲۰۱۲-۰۵-۰۲ ۱۴:۰۵:۴۰’, ۷۵۰, ‘